Άγχος και Φόβος
Ο φόβος και το άγχος μοιάζουν με ένα υπερβολικά ενθουσιώδες ζευγάρι σωματοφυλάκων.
Αντί να μας προειδοποιούν με σύνεση για τους ενδεχόμενους κινδύνους, επιτάσσουν την προσοχή μας σε βαθμό που τα πάντα μετατρέπονται σε δυνητικές απειλές.
Ο φόβος είναι ένας φυσιολογικός και χρήσιμος συναγερμός που μας προειδοποιεί για δυνητικά επικίνδυνες καταστάσεις. Μόλις εντοπίσει μια απειλή, το νευρικό σύστημα τίθεται άμεσα σε λειτουργία και ενεργοποιεί αλυσιδωτές αντιδράσεις που έχουν ως στόχο να μας προειδοποιούν για δράση. Τα τμήματα του εγκεφάλου μας που ανταποκρίνονται στην απειλή αντιδρούν αυτόματα, χωρίς να εμπλέκονται τα τμήματα του εγκεφάλου που συμμετέχουν σε συζητήσεις ή πιο περίπλοκες σκέψεις. Ο ρυθμός και η ένταση των χτύπων της καρδιάς μας αυξάνονται με αποτέλεσμα να διοχετεύεται πιο αποτελεσματικά και με περισσότερη επάρκεια, μεγαλύτερη ποσότητα οξυγόνου στους μεγάλους μυς των άνω και κάτω άκρων ώστε να ανταποκρίνεται πιο ουσιαστικά σε μια επείγουσα κατάσταση. Οι κόρες των ματιών διαστέλλονται ώστε να εξετάσουμε βιαστικά το περιβάλλον για τυχόν απειλές. Αυτές οι αλλαγές, γνωστές ως αντίδραση πάλης ή φυγής, έχουν ως στόχο να μας προετοιμάσουν είτε να αντιμετωπίσουμε μια απειλή είτε να διαφύγουμε σε ασφαλές σημείο.
ΠερισσότεραΠες μου πως σε αγάπησαν να σου πω ποιος είσαι
Όλα ξεκινούν στα πρώτα χρόνια της ζωής μας… αποκαλύπτουμε το ιστορικό των σχέσεων μας.
“Διαβάζοντας” την ιστορία των πρώτων χρόνων μας ανακαλύπτουμε και
Γυρίζοντας πίσω στο χρόνο φτάνουμε στο σημείο όπου μάθαμε για πρώτη φορά να αγαπάμε με έναν ορισμένο τρόπο. Η αγάπη είναι η κορυφή της εξέλιξης, ο πιο αποτελεσματικός μηχανισμός επιβίωσης του ανθρώπινου είδους. Η αγάπη μας “προσφέρει την ευκαιρία” να δεσμευτούμε συναισθηματικά με μερικούς πολύτιμους άλλους που μας παρέχουν ασφάλεια, κατανόηση και τρυφερότητα. Η τάση να δενόμαστε συναισθηματικά -να βρίσκουμε κάποιον που να μπορούμε να του πούμε “σ’αγαπώ” -είναι εγγεγραμμένη στα γονίδια μας και στο σώμα μας. Είναι τόσο βασική για τη ζωή, την υγεία και την ευτυχία μας όσο και η ανάγκη για φαγητό, καταφύγιο ή σεξ. Χρειαζόμαστε συναισθηματικούς δεσμούς με ορισμένους άλλους, αναντικατάστατους για να είμαστε οργανικά και ψυχικά υγιείς.
Πένθος και Μελαγχολία
Η θλίψη δεν είναι αρρώστια ούτε ψυχολογικό πρόβλημα. Είναι ένας τρόπος να ξεπεράσουμε τις επιπτώσεις της απώλειας, πρώτα με μια οργισμένη διαμαρτυρία για την εγκατάλειψη, έπειτα με τη διαρκή αναζήτηση του χαμένου προσώπου και ύστερα με την απελπισμένη αποδοχή της πραγματικότητας της απώλειας. Αυτές οι διεργασίες επιτρέπουν την τελική επίλυσης της θλίψης, δίνοντας τη δυνατότητα στον πενθούντα να προχωρήσει στη ζωή του, να φτιάξει νέους δεσμούς και να χτίσει μια καινούργια ταυτότητα¹».
Για τον Freud, το πένθος είναι η «αντίδραση στην απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου ή μιας αφηρημένης ιδέας που το υποκαθιστά…». Τα στάδια του πένθους αποτελούν μια φυσιολογική ψυχολογική διεργασία – αυτά είναι άρνηση, θυμός, διαπραγμάτευση, κατάθλιψη, αποδοχή. Το πένθος διακρίνεται σε φυσιολογικό και περιπεπλεγμένο. Έχει πολλά κοινά σημεία με την κατάθλιψη ή την μελαγχολία αλλά διαφέρει σημαντικά.
Υγρά μάτια… Τι μπορεί να υποδηλώνουν;
Άκουγα από μικρή να μου λένε “Μην κλαίς! Πάλι κλαις! Πάψε να κλαις!”.
Και αναρωτιόμουν γιατί κανείς δεν με ρωτά γιατί κλαίω, τι θέλω, τι έχω ανάγκη ή τι θέλω να πώ μέσα απο τα δάκρυα μου…
Μεγαλώνοντας μάθαμε οτι όταν κάποιος κλαίει είναι αδύναμος, δειλός, φοβάται, είναι ευαίσθητος, καταθλιπτικός, κλπ.
Φοβόμαστε να κλάψουμε, δηλαδή φοβόμαστε τα συναισθήματα μας… Έτσι μάθαμε να τα κρύβουμε,να τα καταπιέζουμε, να τα “θάβουμε” σαν να μην υπάρχουν για να μην φανούμε ανεπαρκείς ή αδύναμοι!